OPEN ARMS

Re-post

Ayaw ko sanang mag kuwento dito ng mga bagay na pumupukaw sa mga malalambot nyong damdamin, hangat maari ayaw kong sirain ang masasaya ninyong mga oras, ngunit lagi akong hinihikayat ng imahinasyon ko na magsulat, stresstab kasi para sa akin ito.
Naalala ko nung minsan nanonood ako ng isang singing contest sa television ang hinding hindi ko nakakalimutan hangang sa ngayon. Isang batang nasa edad katorse ang sumali sa isang patimpalak, Ang amature singing contest. Bagamat may kaliitan at nasa edad pa na kung titingnan mo ang kanyang mga katungali masasabi mong walang kalaban-laban ang batang babae na ito.
Habang pinapanood ko ang mga naunang kontestant humanga ako sa mga galing nilang kumanta, sa ganda ng kanilang mga kasuotan lamang na sa puntos isama pa ang kanilang kumikinang na kagandahan. Matapos ang ilang mga kontestant sumunod ay ang dalaginding na nasa edad katorse ang umakyat sa intablado. Simpleng kasuotan, simpleng ayos ng mukha, nag iisang sumali wala nino mang kasama kundi ang lakas ng loob at determinasyon niyang sumali ano man ang kahihinatnan ng kanyang pagsali.
Tumugtug ang mga instrumento, umpisa ng kanyang pag awit, isang awit na may pamagat na
''OPEN ARMS'' Isang awit na tumatama sa klase ng kanilang pamumuhay, isang awit na humihingi ng kalinga ng mga taong nakakalimot sa kanila, isang awit na nangangailangan ng atensyon.
Nag umpisa na siyang umawit Wala pa sa kalahati ang kanyang inaawit, nag umpisa na siyang lumuha, hindi na niya mapigilan ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata, ayaw nyang sirain ang kanyang awit, ngunit... hindi na niya mapigilan ang kanyang pag iyak. Habang patuloy na tumutugtug ang mga instrumento lalong ayaw papigil ang mga luhang dumadaloy sa kanyang mga mata, habang nakatayo patuloy na ang kanyang pagiyak na tinakpan nalang niya ng dalawa niyang palad ang kanyang mga mukha na tanging hagulhol nalang ang naririnig sa mayk na kanyang hawak. Hindi na niya makuhang umawit, ngunit nanatiling nakatayo, umiiyak.
Minarapat na ng mga emsi na lapitan nalang siya upang mapawi ang kanyang pag iyak. May nagtanong sa dalagita bakit ka umiiyak ineng? Bakit hindi mo itinuloy ang iyong pagkanta? Sumagot yung dalagita, "Hindi ko po makuhang tapusin ang kinakanta ko"
Bakit? ( tanong ng isa pang emsi )
Naalala ko po nanay ko.
Asan ang nanay mo ineng? (tanong ng isa pang emsi)
"Nakaburol po ngayon nanay ko" Iniwan na po kami. Sabay upo ng kaawa-awang bata na lalong hindi mapigilan ang pagiyak sa sakit na nararamdaman, sabay takip sa mukha upang kahit papaano ayaw niyang ipakita sa tao ang kanyang pag iyak. Isang batang babae na gustong sumabay sa kasiyahang nagaganap,ngunit sa murang edad hindi siya makawala sa sakit na nararamdaman ang pagkawala ng kanyang ina.
Bakit andito ka? Gusto ko pong magkapera para sa mga kapatid ko kahit consolation prize lang po malaking bagay napo sa amin, kahit hindi na po ako manalo gusto ko ng umuwi wala pong kasama mga kapatid ko ngayon sa amin.
Labis akong humanga sa ginawa ng batang babae, sa murang edad taglay niya ang determinasyon at lakas ng loob alang-alang sa kanyang mga kapatid. Hindi alintana ang kahihiyan. Alam ko, sa bawat batang katulad nila may pasko ng kaligayahan ang naghihintay sa kanila.
Lahat silang magkakapatid kinalinga at pinag-aral ng isang sponsor ng patimpalak.