DAHILAN NG PAG IYAK

Minsan may pagkakataon na nangyayari sa sobrang tawa natin merong lumalabas na luha sa ating mga mata, meron din yung oras na kung inaantok tayo at naghihikab tayo may lumalabas ding luha sa ating mga mata. Hindi po iyan ang point ng aking isusulat.

Bakit nga ba umiiyak ang tao at ano ang nagiging dahilan ng ating pag iyak at pag luha? 

Lahat tayo ay nakaranas na ng pag luha o pag iyak, babae man o lalaki nakakaranas din ng pag iyak. Ang pagpatak ng luha ay nangangahulugan na ng pag iyak, kaya lang ang iba ay nakakaya nilang kontrolin ang bugso ng kanilang damdamin kaya napipigilan nila ang masyadong pag iyak pero ang hindi napipigilan minsan ng tao ay ang pagtulo ng ating mga luha, dahil ang pagtulo ng ating mga luha ay nagbubuhat sa kaibuturan ng ating puso o damdamin.

Marami ang nagsasabi na minsan ang dahilang ng pagtulo ng kanilang mga luha o pag iyak ay dulot ng sobrang kaligayahan o tears of joy.

Nasubukan mo na bang umiyak?
Makakaya mo bang umiyak habang nagsasaya o umiyak habang nakakaramdam ng kaligayahan sa parehas na pagkakataon?

Para sa aking paniniwala ang nararamdaman ng damdamin ng kaligayahan ay iba sa nararamdamang damdamin ng pag iyak,  hindi natin kayang pagsabayin ng sabay ang nararamdaman, hindi po kayang tamaan ang dalawang ibon sa iisang putok lang ng sabay.

Sa maniwala kayo o sa hindi ang dahilan ng pag iyak o pagtulo ng luha ng isang tao ay dahil sa awa niya sa kanyang sarili. Biglang sumasagi sa isipan ang kalagayan ng sarili, merong konting kirot na sumagi sa ating isipan sa hinaharap o sa mga nakalipas kaya nagkakaroon ng pagkakataon na mapaiyak o mapaluha ang isang tao. Ang pagluha ay dulot ng isang emosyon na may kaugnayan sa iyong sarili, dahil sa hirap at pait na naranasan at mararanasan na para bang nabunutan ka ng tinik dahil sa kinakaharap.

Wala ni kahit sino na iiyak dahil sa kaligayahan, bakit iiyak ang isang tao gayong nakakaramdam siya ng kaligayahan?

Nasasabi ko ang mga paniniwalang iyan dahil ako mismo ay nakakaramdam ng kaligayahan at nakakaramdam ng pait na naging dahilan ng aking pagluha minsan. Nakaramdam narin ako ng kaligayahan at kasunod ng aking kaligayahan ay napaluha ako dahil sumagi sa isang sulok ng aking isipan na nakahulagpos ako kaya hindi ko napigilan ang aking pagluha sa dahilang nagkaroon ako ng awa sa aking sarili na nasundan ng pagluha at makalipas ng ilang sigundo napangiti naman ako dahil sa naramdaman kong kaligayahan at habang patuloy ang nararamdaman kong kaligayahan nakasabay ang bakas ng aking pagluha at pamumula ng aking mga mata sa mga ngiti ng kaligayahang nararamdaman kaya nasasabi natin ang salitang pag iyak sa oras ng kaligayahan ay tears of joy, dahil iyan lang ang pwede nating ipaliwanag sa mga taong nakamasid sa ating mukha dahil ang bakas ng iyong pagluha at pamumula ng mata ay nakasabay sa naramdamang kaligayahan kaya natatawag na tears of joy pero ang totoo niyan nauna ang iyong pag iyak dahil naunang may kumurot sa isang sulok ng iyong puso na naging dahilan ng iyong pag iyak bago ang mararamdamang kaligayahan. Ang pagluha at pamumula ng mata ay bakas na lang ng ating pag iyak na nakasabay habang tayo ay nakangiti at tinatamasa ang kaligayahan.

Ang point ko dito ay para ipaliwanag kung saan nga ba nagmumula ang pag iyak o pagtulo ng ating mga luha? walang ibang dahilan ng pag iyak ng isang tao kungdi ang damdaming nagkaroon ka ng awa sa iyong sarili na para kang nabunutan ng tinik sa dibdib.

Subukan mo ang manalo ng million sa lotto kung paano mo pagsasabayin ang pag iyak at kaligayahan, habang nakakaramdam ka ng kaligayahan subukan mong patuluin ang iyong luha kung makakaya natin. Tutulo lang ang luha ng isang tao kung meron siyang maiisip na magpapatulo ng kanyang mga luha.

Para sa aking paniniwala... walang pinagkaiba yan sa ating poong maykapal kung paano natin mararamdam ang kanyang presensya, makakamit mo ang mga bagay na nagpapaligaya sa iyo para maramdaman natin siya, ibibigay din sa iyo ang kalungkutan para matutunan nating lumapit sa kanya... ang pag luha at pag iyak ay pagpapakita ng nararamdamang kalungkuta at ang mga ngiti ay pagpapakita ng kaligayahan.

SILENCE

Sa buhay natin marami ang pwede nating pag gamitan ng salitang silence or pagiging tahimik. May mga taong likas ang pagiging tahimik at tahimik lang sa isang tabi, tahimik lang na nakikinig sa usapan ng kanyang mga kasamahan, pangiti-ngiti, patawa-tawa lang halos hindi mo nakikitang nakikipag agawan ng kwento sa kanyang mga kasamahan, hindi nakikipag unahan sa kayabangan. Likas akong humahanga sa mga ganitong tao kaya kung minsan nagagawa ko sa aking sarili.

Napakalaking bagay sa isang tao ang pagiging tahimik sa lahat ng bagay, maari kong sabihin na sa pagiging tahimik nagagawa niyang kontrolin ang kanyang sarili sa mga bagay na nakikita niya sa kanyang mga nakakaharap o nakakasama, nagagawa niyang kontrolin ang kanyang reaction sa mga bagay na nakikita niya o naririnig niya na mahirap gawin ng isang tao, lalo na ang reaction ng isang tao na kung makakarinig ng mga bagay na hindi pasado sa kanyang panlasa ay nakakapagsalita kaagad sa iba, andyan yung madalas nagagawa natin na hindi mo man deretsang masabi ang reaction mo sa kaharap makalipas ang ilang oras o araw nagagawa na niyang ilabas ang itinatagong reaction niya sa ibang tao.

Karamihan sa atin hindi nating magawang manahimik sa mga bagay na nakikita natin sa iba, kadalasan kung may nalalaman tayong negative na sinasabi ng ibang tao tungkol sa atin nakakapagsalita na tayo kaagad kung minsan pa sa galit natin minsan lumalampas narin tayo sa katotohanan para lang sirain o gantihan natin ang taong nagsasalita ng negative sa atin. Pero kung ating iisiping mabuti dahil sa wala tayong kakayahang maging tahimik sa lahat ng bagay bumabalik sa atin ang reaction ng ibang tao or bumabalik sa atin ang mga negative nilang nakikita sa ating pagkatao dahil likas na talaga sa atin ang pagiging maingay sa lahat ng bagay. Pero kung magagawa lang talaga natin ang pagiging tahimik walang negative na nakikita sa ating pagkatao at sa pagiging tahimik natin hindi tayo nakakagawa ng mali sa ating mga sinasabi.

Meron akong nakasama sa trabaho, isang taong napakatahimik, pinag-aralan ko ang kanyang pagkatao nung una naisip ko para siyang nag iisa sa mundo, walang kausap, walang kaibigan pero.. nagkamali ako dahil marunong din pala siya tumawa, marunong din pala makipag-kwentuhan sa kapwa at marunong din pala makisama, iba pala ang pagiging tahimik niya.. Hindi siya marunong mag ingay, hindi siya marunong mag-salita ng negative sa kanyang kapwa na kahit meron na siyang nakikitang hindi maganda sa kanyang mga kasama hindi mo makikitang nagsasalita siya laban sa kanyang kapwa, hindi siya mahilig makikisawsaw sa galit ng ibang tao, sa madaling salita hindi siya ang tipo ng tao na nang-uuri ng pagkatao ng kanyang kapwa, hindi niya hilig ang manira ng kanyang kapwa, tahimik siya kung ang pag - uusapan na ang pagkatao ng isang tao.

Ang pagiging tahimik ang kadalasang hinahangan natin sa isang tao hindi ka makakagawa ng hindi maganda sa iyong kapwa at malaya kang nakakagalaw dahil wala kang naapakang tao masama man sila o mabuti hindi sila makakapagtanim ng sama ng loob sa iyo dahil tahimik ka lang na nabubuhay dito sa mundo at malayo sa ingay ng kapaligiran.

Alam kong mahirap gawin ang pagiging tahimik dahil karamihan sa atin ay hindi kayang kontrolin ang ating sarili sa mga nakikita at naririnig.

Kung magagawa lang sana natin ang maging tahimik hindi malayong makuha mo ang resulta ng pagiging tahimik ang pag-hanga at respeto ng ibang tao sa iyo.

POR PABOR OR FAVOR

Alam po ba natin ang kahulugan ng "por pabor"?
Sa salitang english ay "favor".

Matagal ko ng gustong isulat ito pero minsan ay nangangamba akong baka merong tamaan at magalit sa akin. Iniisip ko na baka ito pa ang magiging dahilan ng samaan ng loob. Pero.. Sumasagi naman sa isip ko na minsan kailangan ding magsalita para kung makaabot man sa kanila itong matagal ko ng kinikimkim sa isipan ko para mabago ang ihip ng hangin at mapag isip - isip nila na meron namang katotohanan ang mga sinasabi ko at maisip nila na mali nga naman ang kanilang ginagawa.

Alam ko na minsan may mga katotohanang masakit marinig at masakit tangapin pero.. minsan kailangan din nating tangapin na parte lang ito ng aking kalayaan sa pagsasalita at paghahayag ng aking saloobin.

Wala po akong pinatataman dito sa sinusulat ko, siguro kung magagalit tayo maaring natatamaan tayo dahil ginagawa natin siguro ito. Kung hindi man ikaw ang nakakagawa maaring may mga taong malalapit sa iyo ang nakakagawa nito. Sana.. bago ka magalit isipin mo muna ng sampung beses kung tama nga ba o mali ang sinasabi ko. Kung may katotohanan man ang mga sinasabi ko at nasasaktan tayo dapat panahon na para mabago natin ang ating ginagawa.

Alam nyo ba na kung sino pa mayayaman ang siya pang laging humihingi ng pabor?

Pero ang mahihirap madalas ba nakakahingi ng pabor sa mayayaman? (Imposible di ba)

Kadalasan ito ang kalakaran
Ayon ito sa madalas kong nakikita, bata pa ako hanggang sa ngayon ito ang madalas kong nakikita na kadalasan sinasamantala ng mga mayayaman ang pakikitungo sa kanila ng mga tao o sabihin na nating mga mahihirap.

Maaring may mga magsasabi na.. iyan naman talaga ang kultura nating mga pinoy ang tinatawag na bayanihan, meron ding magsasabi na.. dala lang ng pakikisama natin sa mga kaibigan, pero iba ang situation ng kapwa mahirap na magdadamayan o magtutulungan nasa pang uunawa nalang natin dahil alam nating tulad din nating wala silang kakayahan para umupa ng taong gagawa sa mga gawaing nais nating ipagawa.

Ihahalimbawa ko ang aking sarili..
Hindi naman ako mayaman pero dahil nakaka-angat ako ng kaunti sa mga taong gustong tumulong sa akin para masakatuparan ko ng maayos at maganda ang aking kaarawan, ang lahat ng taong tumulong na nag asikaso sa mga pagkaing nailatag ko sa lamesa ay binigyan ko ng dalawang daang pesos ang bawat isa. Binigyan ko ng halaga kapalit ng por pabor na hiningi ko sa kanila, binigyan ko ng kapalit ang pagod nilang nag asikaso sa aking kaarawan at nakaraos ng maganda at hindi lang ako ang nakaramdam ng kaligayahan pati na rin ang mga taong nagpagod para lang maidaos na maganda ang aking kaarawan.

Ginawa ko ang bagay na yan dahil isa ako sa madalas na nabibiktima ng por pabor ng mga mayayaman, nagbigay ako ng kapalit na halaga sa naramdaman nilang pagod at nagbigay ako ng halaga bilang pasasalamat, nagbigay ako ng halaga dahil nauunawaan ko ang kanilang nararamdaman.

Hindi ko sinasabi ito para sa pansarili lamang, sinasabi ko ito para sa kapakanan ng mga taong madalas na nabibiktima ng por pabor ng mga mayayaman na tanging kapalit ng kanilang pagod ay ang simpleng pasasalamat lamang, kahit abot - abot ang pagod na naramdaman sa maghapon o magdamag na pagtatrabaho.

Madalas na nangyayari ito saan mang sulok ng pilipinas dahil ang kaugalian nating mga pilipino aminin man natin o hindi mas malalapit tayo sa mga taong mayayaman dahil andiyan yung umaasa tayo na baka sakali maambunan tayo ng konting halaga.

May mga taong nakakaangat naman ang buhay sinasamantala nilang mag utos ng mag utos sa tao, pero ang tao susunod kaagad dahil umaasa ng maabutan man lang ng kahit konti, andiyan yung utusan kang mag buhat ng mga upuan para sa kanilang kasiyahan, andiyan yung mag igib ka ng tubig na maiinom ng mga bisita, andiyan yung mag hugas ka ng sandamakmak ng hugasin habang sila ay abala sa pag entertain ng bisita at kontodo smile pa, andiyan na lahat ng maari mong maibigay na makakaya mong gawin ibibigay mo na pero sa bandang huli salamat lang pala ang maibibigay sa iyo kapalit ng pagod na naibigay mo sa kanila.. kadalasan pa sasabihin pa sa iyo.. humingi lang naman kami ng por pabor sa inyo.

Nakakaunawa naman ang mga mahihirap, nasa puso naman talaga ang pag tulong nila sa atin at masasabi nating wala naman silang idinadaing na kapalit sa tulong na ibibigay nila pero... dapat kayong mga mayayaman ang dapat na mag isip o mag kusa na mag abot kahit sa konting halaga man lang dahil isipin naman sana natin na hindi biro din minsan ang pagod na naibigay nila at sana isipin natin lagi na sa panahon ngayon iba na ang kalakaran ngayon nababayaran na ang pagod.

Naturingan naman kayong mayaman hindi ba pwedeng umupa?

Napapagod din sila.. Lagi nalang bang salamat?

Sa mga taong nakakaangat ang pamumuhay huwag naman sana na lagi tayong abusado, huwag naman nating samantalahin ang kahinaan ng mga mahihirap, kahit man lang sa konting halaga palitan naman natin ang pagod na naipagkaloob nila sa atin.

Tutal mayaman naman kayo.