Ang isang bagay na kinukubli kong pangamba ay isa nang riyalidad, magkakalayo tayo kahit alam kong magiging kainip-inip na ang bawat sandali. Kung hindi ko gagawin ito paano naman ang isa na aking pinaasa sa isang pangako na siya lang ang tangi kong mamahalin, sasambahin.
Sinabi mo sa aking ikaw na sana.
Sinabi ko sa iyo ang dahilan kaya pinakilala ko sa iyo ang isa sa matalik kong kaibigan na alam kong may kakayahang paligayahin ka.
Masaya narin ako dahil may magmamahal na sa iyo, may yumayakap, may humahalik at may taong sasandalan ka sa tuwing makakaramdan ka ng kalungkutan. Naniniwala ako na kung malapit na kayo sa isat-isa makakabuo na kayo ng plano para sa inyong kinabukasan.
Pero ngayon.. andito kang muli sa aking harapan, umiiyak.
Ayaw kong isiping nakaramdam ka ng kalungkutan sa piling ng aking kaibigan. Hindi ko mabanaag sa iyong mga mukha ngayon kung.. sa likod ba ng mga luha mong iyan ang pagsisisi o luha ng kalungkutan o luha ng kaligayahan. Sa pinapakita mo sa akin ngayon hindi ko malaman kung umiiyak ka ba o tumatawa? May luha ka sa iyong mga mata ngunit nakangiti naman ang iyong mga labi.
Tinanong kita kung bakit?
Kuya... hindi siya tule.
Ganon ba?
Eh.. bakit mo alam?
o.. bakit ayaw mo akong sagutin?
Sige.. nauunawaan ko ang kalagayan mo.. alam kong hindi ka satispayd sa ganon. Hindi mo siguro matangap yon. Bakit kasi nauso pa yon, di hindi ka sana lumuluha ngayon. Ang maipapayo ko nalang sa iyo sabihin mo sa kanya huwag siyang magkakain ng kamatchili,
Bakit kuya?
Para hindi dumami yung lumot.
