LUMUHA KA NA BA?

Mahirap din pala ang palagi ka nalang wala dito sa sarili mong silid..
Pati itong hangout ko nakakalimutan ko na. Minsan nakaka miss
din itong pagsusulat.. nakakawala ng pagod, lungkot at kung ano
anong nararamdaman mo sa katawan. Hindi ko na pahahabain
itong introduction ko.

LUMUHA KA NA BA?

Nais ko lang ibahagi sa inyo ang mga bagay na nangyayari sa atin.
Hindi man ninyo aminin.. maaring ito ay nangyayari na rin sa inyo.

Naalala ko noong nasa pilipinas pa ako.. nung panahong
kasalukuyan akong lumalaban sa hamon ng buhay. Napakaraming
pagsubok ang aking naranasan, andiyan yung time na hindi mo
man gustong umiyak ngunit.. hindi mo makuhang pigilan ang mga
luhang magpapagaan ng iyong kalooban. Ang pagluha ay walang
pinipiling lugar o kasarian, lalaki ka man o babae. Sabi nga ng iba..
sa pag iyak gumagaan ang ating kalooban.

Kasalukuyan akong nakikitira sa tahanan ng aking nakatatandang
kapatid na lalaki. Masasabi man nating kapatid.. ngunit andon pa
rin yung makaramdam ka ng kahihiyan dahil iniisip ko na habang
buhay na lang ba akong makikikain sa aking kapatid?

Ulila na kaming lubos.. Iniwan kami ng aming mga magulang na
walang naipamana sa amin kundi ang naiwan nilang mga
magaganda nilang pangaral sa amin ng aking kapatid.
Walang araw na hindi ako tumitigil sa paghahanap ng
mapapasukan. Buong araw akong naglalakad walang dalang
pagkain, tanging limang piso lang ang laman ng aking bulsa
pambili ng malamig.

Isang araw.. habang nag ku kwentuhan kami ng aking kaibigan
sa harap ng isang tindahan. Isang kapitbahay namin ang lumapit,
Si mang oscar ang kanyang pangalan, may kaya sa buhay ang
kanyang pamilya. Paglapit niya sa amin ng aking kaibigan..
sinalubong din namin siya ng ngiti bilang pag bati sa bagong
dating.

Kinausap niya ang katabi kong kaibigan..

Rene, sumama ka sa akin bukas irerekomenda kita sa kakilala ko
ng trabaho.. akong bahala sa pamasahe natin bukas. Ani ni mang
oscar. Sige po sasama ako. Sagot ni rene.
Sige hihintayin kita bukas ha.. Tugon ni mang oscar.

Sa narinig kong iyon.. hindi na ako umimik.. naiyuko ko na lang ang
aking ulo. Nakaramdam din ako ng konting pagkahiya sa kaibigan ko.
nakaramdam ako ng awa sa aking sarili. Ni.. hindi man lang ako
kinausap. Pagkaalis ni mang oscar.. sinabihan ako ng aking kaibigan.

Pre.. sama ka sa amin bukas?

Huwag na... kayo na lang.. sige uuwi na muna ako. Nagpaalam na
lang akong umuwi sa aking kaibigan.

Habang akoy papauwi.. hindi ko na napigilan ang aking mga luha
na tumulo. Nasaktan ako.. hindi komo ayaw niya akong isama.

Napaluha ako.. dahil sa ganito lang ang buhay namin,
kung hirap ba ang pamumuhay mo..
wala ka na bang puwang sa kanila?
Kung hirap ba ang buhay mo...
wala silang pakialam kahit masaktan ang damdamin mo?

Dumiretso ako sa likod ng aming tahanan.. doon ko naalala ang aking inay.
Doon ko sila kailangan.. para bang gusto kong magsumbong sa kanila.
Para bang gusto kong humingi ng tulong sa nanay ko.
Para bang gusto kong humingi ng pera.. pamasahe, at ako nalang ang
hahanap mag isa ng trabaho.

Minsan mahirap din ang maging ulila..
IIYAK KA NG NAG IISA.

Salamat po sa inyong pagbabasa!