MASARAP ANG BUHAY

Lingo nanaman.. dumating nanaman ang oras ng aking pag iisa,ang oras ng aking pag iisip. Para akong dagang hilong talilong dito sa munti kong silid. Masasabi kong maganda narin itong aking silid ngayon, kompleto sa gamit.. merong cable tv, meron akong ref, meron ding aircon , meron ding electric fan, at meron din akong computer na malaking naiitulong sa tulad kong nangungulila dito sa malayong lugar. Kung ating titingnan o iisipin wala narin akong hahanapin pa sa buhay dahil kompleto eka nga.
Pero.. bakit ako nakakaramdam parin ng kalungkutan?

Ahhhhh! ang hirap din mag isip, isip ng isip.. wala naman akong tiyak na iniisip. Gustuhin ko mang lumabas ngunit.. nagtatalo ang isipan ko.. dahil kung lalabas ako.. tiyak, gagastos nanaman ako,andiyan kung makikita ko mga kaibigan ko. Kaya minamabuti ko nalang ubusin ang mga oras ko dito sa aking silid. Ang hirap din ng buhay natin dito sa malayo noh? Dito sa malayo makakain mong lahat ng gusto mo, magagawa mong lahat ng nais mong gawin, pero.. parang may kulang parin. Para bang hindi mo maabot ang kasiyahang hinahanap ng isipan mo.

Ano nga ba ang kulang?
Minsan nakakasama ko ang isa sa matalik kong kaibigan dito.. Hindi sa pinipintasan ang aking kaibigan.. nais ko lang bigyan ng halimbawa ang pinupunto ko dito sa sinusulat ko. Isang halimbawa na namumuhay na masaya dito sa malayong lugar. Isang tao na masasabi mong hindi iniisip kung ano ang bukas. Ang mahalaga sa kanya.. masaya siya, araw araw na nakakainom,nakakapasyal. Ang mahalaga sa kanya.. kahit konti makapagpadala siya ng konti sa kanyang pamilya. Nakikita ko sa kanya na wala
siyang nabubuong plano sa kanyang buhay at sa buhay ng kanyang pamilya.Parang siya ang masasabi kong isang halimbawa upang maikumpara ko ang aking sarili.

Sa tuwing kami ay nag uusap... Madalas kong naririnig sa kanya '' Pre.. apat na taon at kalahati na tayo dito sa korea, hangang ngayon.. wala pa akong naiipon ''. Hindi man ako umimik.. pero don ako nakakaramdam ng konting kasiyahan. Kasiyahang wala akong napagsisihan.. Kasiyahang wala akong nasayang na panahon, at kasiyahang wala akong nasayang na pagkakataon. Ayaw kong sirain ang araw ng aking kaibigan..
Naglalaro sa aking isip... kaylan pa nga naman siya mag uumpisang mag ipon. Makaisip man siyang mag ipon.. Huli na!Ilang panahon na lang at sabay din kaming uuwi ng pilipinas. Ang daming panahong nasayang, ang daming pagkakataong nawala. Kung ikaw.. Ano kaya ang maipagmamalaki mo sa iyong pamilya?
Ano kaya ang sasabihin mo sa iyong maybahay?
Sapat na ba iyong sabihin mo sa kanila na... Nagpapadala naman ako sa inyo.
Sapat na ba yung sabihin natin.. ang baba kasi ng palitan ng dollar.
Sapat na ba ang sabihin nating.. Ang liit kasi ng sahod namin.
Kung nakahiga ka na sa inyong tahanan... Hindi mo ba naiisip yung mga pinag gagawa mo nuong nasa ibang bansa ka pa?
Kung nakahiga ka na sa inyong tahanan... Hindi mo na ba susulyapan ang iyong asawa at ang iyong mga anak.
Kung nakahiga ka na sa inyong tahanan... Hindi mo ba maiisip na sana.. ibalik na muli ang nakaraan.
Kung nakahiga ka na sa inyong tahanan... Ano kaya ang naiisip mo?
Makatulog ka kaya ng mahimbing?Pag gising mo kinabukasan..
May ngiti ka kaya sa iyong mga labi?

Sa mga nakakabasa nito..
Ayaw ko sanang pag isipan ninyo ako ng galit. Hindi ito para sa mga taong walang pinagsisihan. Para ito sa mga taong katulad ng ginawa kong halimbawa sa itaas.
Alam ko papalakpak na may ngiti ang bawat taong makaka unawa dito sa aking sinulat. At alam ko din na.. makakasagasa ako ng damdamin ng mga taong ayaw tumangap ng pagkakamali.

Bahagi lang din po ito ng buhay nating mga pilipino na nandito sa malayong lugar. Sana lagi nating iisipin.. masarap ang mamuhay sa sarili nating bayan.

Pero mas masarap ang mamuhay kung ikaw ay may makakain.

Salamat sa inyong pagbabasa.